Olsztyn24

W środowe przedpołudnie (25.03) gimnazjaliści z Dywit porządkowali Szlak Dywickich Sterowców. Młodzież posprzątała parking leśny, ścieżkę edukacyjną, miejsce z czterema słupami do mocowania sterowców i pozostałości po dawnym torowisku tych statków powietrznych.

W akcji wzięli udział gimnazjaliści klasy I C pod kierunkiem nauczycielek Joanny Żach i Agnieszki Poniewozik. Większość uczniów dopiero w trakcie sprzątania dowiedziała się o wspaniałej historii związanej z lotniskiem sterowców w Dywitach.

- Nigdy wcześniej tu nie byłem - mówi Olaf. - To niesamowite, że w mojej gminie latały kiedyś tak wielkie statki powietrzne.

Pomysł posprzątania i uporządkowania dawnej bazy wojskowych sterowców narodził się w Zespole Szkół w Dywitach.

- Podczas rekonesansu na Szlaku dostrzegłyśmy fajny potencjał tego miejsca - mówi Joanna Żach, nauczycielka. - Najpierw jednak zapadła decyzja o jego uporządkowaniu wspólnie z uczniami.

Gimnazjaliści z Dywit, wyposażeni w rękawiczki, worki i grabie dzielnie sprzątali nie tylko teren samej ścieżki, ale i jej leśne okolice. Nie słychać było żadnego narzekania.

- Raczej chętnie tu przyjechaliśmy, a dodatkowo będziemy wiedzieli, jak robić prezentację w szkole na temat tego ciekawego miejsca - wyjaśnia Julia z klasy I C.

Młodzież posprzątała parking leśny, ścieżkę edukacyjną, miejsce gdzie znajdują się cztery oryginalne słupy do mocowania sterowców i pozostałości po ich dawnym torowisku. Zespół Szkół w Dywitach planuje objąć stałą opieką Szlak Dywickich Sterowców i porządkować to miejsce dwa, trzy razy do roku. Nauczyciele chcą też organizować tam lekcje i pikniki z dziećmi.

- Pierwszaki już nawet wymyśliły, że gdzieś na Szlaku mógłby stanąć zabawkowy sterowiec ze zjeżdżalnią - mówi Joanna Żoch.

Jak trafić na trakt sterowców? Wystarczy z drogi nr 51 skręcić w ulicę Grzybową i po drogowskazach trafimy bez kłopotu na miejsce.

Lotnisko Sterowców w Dywitach

W kwietniu 1913 r. władze miasta Olsztyna dla potrzeb niemieckiej armii zakupiły, od miejscowego gospodarza o nazwisku Perk, teren o powierzchni 111 ha, pod budowę bazy wojskowych sterowców w Dywitach. Największym elementem lądowiska była ogromna hala o wysokości 35 m, szerokości 28 m i długości 192 m. Obok hangaru znajdowały się magazyny, w których przechowywano wiele materiałów eksploatacyjnych oraz części zamiennych do sterowców, jak również do taboru naziemnego. Składowano też butle ze sprężonym wodorem, który w zeppelinach służył jako gaz nośny. Lądowisko posiadało własną siłownię generatorów elektrycznych, kotłownię, magazyny amunicji i bomb, radiostację oraz kilka studni. Ponadto od 1 sierpnia 1914 roku w Dywitach zaczęła pracować pierwsza stacja meteorologiczna z wysokim masztem, na którym powiewał wskaźnik kierunku wiatru. Główna hala lądowiska była dobrze doświetlona światłem dziennym, a po zmroku lampami elektrycznymi. Dodatkowo do dyspozycji obsługi było kilka przenośnych szperaczy naziemnych używanych do oświetlania maszyn operujących podczas startu i lądowania po zmroku. W hali umieszczone były 3 dystrybutory do tankowania statków powietrznych paliwem. Wewnątrz hali po obu bokach znajdowały się schody prowadzące do „pomostów”, z których obsługa miała dostęp do zeppelinów z wysokości.