Olsztyn24

Zmarł Mieczysław Pimpicki - lekarz, chirurg, pionier medycyny sportowej, oficer Armii Krajowej, honorowy obywatel Olsztyna. Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się w sobotę, 15 marca, o godz. 12. w Domu Przedpogrzebowym przy Szpitalu Miejskim w Olsztynie. Msza święta zostanie odprawiona o godz. 12.30 w Kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa, skąd nastąpi odprowadzenie na cmentarz komunalny przy ul. Poprzecznej.

Mieczysław Pimpicki urodził się w Wilnie, tam ukończył gimnazjum im. Mickiewicza a w 1933 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego. Jako student był aktywnym sportowcem, zdobył wicemistrzostwo Polski w pływaniu długodystansowym (1935), a także akademickie wicemistrzostwo Polski w alpejskim biegu zjazdowym. W Oszmianie był instruktorem narciarskim.

Dyplom lekarza uzyskał 20 czerwca 1939 i jeszcze przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął staż w Szpitalu Wojskowym na Antokolu w Wilnie. Kontynuował pracę w warunkach wojennych, pozostał w Wilnie także po 17 września 1939. Do końca stażu był asystentem prof. Kornela Michejdy, następnie został skierowany do pracy na oddziale chirurgicznym szpitala w Oszmianie. Zdobył w tym okresie tytuł mistrza Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w narciarstwie alpejskim.

Po zajęciu Oszmiany przez Niemców w 1941 przez krótki czas kierował szpitalem, potem przeniósł się do Holszan. Nawiązał tam kontakt z Armią Krajową (przyjął pseudonim Biały), zaopatrywał oddziały partyzanckie w leki i środki opatrunkowe, opiekował się rannymi. Po rozkazie dowództwa włączenia osób z konspiracji do partyzantki zgłosił się do dowódcy zgrupowania „Oszmiana” majora Czesława Dębickiego (pseud. Jarema) i w randze porucznika został szefem sanitarnym zgrupowania oszmiańsko-nowogródzkiego. Przez pewien czas przebywał w Puszczy Rudnickiej. W czasie udzielania pomocy rannemu trafił do niewoli radzieckiej; wcielony przymusowo do Armii Czerwonej, odmówił złożenia przysięgi na wierność ZSRR i razem z przeszło 6 tysiącami żołnierzy Armii Krajowej trafił do obozu w Kałudze. Pracował tam przy wyrębie lasu. W pamięci jednego z towarzyszy niewoli, chirurga i karykaturzysty-amatora Tadeusza Ginko, zapisał się jako „wspaniała postać i nieoceniony w każdych warunkach kolega”, który „tryskał siłą i zarażał optymizmem. Nie tracił nadziei i podtrzymywał innych na duchu, jego bronią były: kpina, żart i rubaszny śmiech - bezcenne w tamtych trudnych dniach. Zawsze można było na niego liczyć.” Po uwolnieniu przybył do Polski w styczniu 1946. Bezskutecznie starał się o pracę w Bydgoszczy, gdzie po wojnie znalazł się prof. Michejda.

W lutym 1946 osiadł w Olsztynie, gdzie został starszym asystentem na oddziale chirurgicznym Szpitala Mariańskiego (późniejszego Szpitala Miejskiego), kierowanym przez doktora Jana Janowicza. W 1948 uzyskał specjalizację z chirurgii, w 1954 przejął po Janowiczu funkcję ordynatora. W 1949 zawarł związek małżeński z Janiną Ciunelis (pielęgniarką).

Pracując w Olsztynie wprowadził oryginalną metodę leczenia wieloodłamowych złamań kości przy pomocy tzw. gwoździa „L”. W 1947 zorganizował pierwszą w Polsce Poradnię Sportową w Olsztynie, założył również analogiczną placówkę w systemie lecznictwa kolejowego. Działał w Kolejowym Klubie Sportowym Warmia Olsztyn.

W latach 1947-1948 był lekarzem na obozie przygotowawczym polskich sportowców przed olimpiadą w Londynie. Należy do wielu towarzystw i organizacji zawodowych, m.in. Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, a w 1985 Towarzystwo Chirurgów Polskich nadało mu godność członka honorowego. Wykształcił wielu olsztyńskich lekarzy. Za wieloletnią pracę i działalność w czasie wojny został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności, papieskim orderem „Pro Ecclesia et Pontifice”.

W 1995 otrzymał tytuł honorowego obywatela Olsztyna.