Olsztyn24

Po rozmowie telefonicznej z Panią Elą Fabisiak przesyłam zdjęcie Pani Barbary Hulanickiej. Jedyne z wernisażu, na którym jest sama. Może się przyda do artykułu. Pozdrawiam serdecznie, Tomek Grabowski.

Witaj, Helenko, wczoraj byłam „trochę” zmęczona po całym dniu, a dzisiaj będę miała dzień na odpoczynek. Mam nadzieję, że dojdę do siebie. Przeczytałam wspomnienie o Basi - wiedziałam, że tak pięknie o Niej możesz napisać tylko Ty. Dziękuję. Pozdrawiam, Krystyna.

Dziękuję, że nas powiadomiłaś. Przykro słyszeć o śmierci Basi Hulanickiej. Te dwa spotkania, które z nią mieliśmy, to jedno na zamku - z bardzo dynamiczną, ciekawą osobą, i to drugie w Jej domu, gasnącą, ale z tą ostatnią iskierką werwy, będziemy zawsze wspominać. Wspominaliśmy je kilka tygodni temu naszym amerykańskim gościom, kiedy pokazywaliśmy im jej prace. Wiszą one z dumą w naszym domu. Pozdrów od nas, proszę, Andrzeja. Jeśli przesłałabyś mi jego adres, wyślę mu karteczkę z kondolencjami. Pozdrawiam serdecznie, Andrzej, Denver.

Chcę Tobie podziękować, że pamiętałaś o nas w takiej chwili. Bardzo zasmuciła nas wieść o Basi, ale jednocześnie nie pozwoliła się zasępić. Myślę, że Basia nie chciałaby, byśmy się rozsypali w rozpaczy. Mam do Ciebie ogromną prośbę. Czy mogłabyś, Heleno, zapewnić Andrzeja o naszej pamięci. Podobną prośbę złożyła Elżbieta Sobótka, która chce wyrazić przyjaźń, wdzięczność i pamięć. Bardzo, bardzo zależy mi na tym, byś przekazała te słowa Andrzejowi. Czy zgodzisz się być naszą emisariuszką? Pozdrawiam Cię serdecznie, ściskam mocno - Daria.

Wiadomość od Pani odczytałam dopiero dzisiaj. To smutna informacja. Panią Hulanicką darzę olbrzymim szacunkiem, będzie dla mnie niedoścignionym wzorem. Żałuję, że nie mogłam wziąć udziału w pożegnaniu Pani Barbary. Będę wdzięczna za informację, na którym cmentarzu została pochowana. Osobie, która nadała kierunek mojemu życiu, winna jestem pożegnanie. Pozdrawiam, Elżbieta MJ.

Bardzo Ci dziękuję za wczorajszy wieczorny list. Niestety, przez roztargnienie, spowodowane zapewne przez otumanienie lekami, skasowałem, a chciałem go sobie wydrukować... Serdecznie Ciebie pozdrawiam - Alek.

Alku, wysyłam tę treść jeszcze raz.

Alku, miło mi było w takiej chwili Cię widzieć. Szkoda, że się źle czułeś i musiałeś uciekać. Jestem pod wrażeniem i uroczystości, i spotkania w Synagodze. Członkowie „Pojezierza” urządzili przyjęcie, jakie to ważne, że zrobili to, by się ludzie mogli spotkać, powspominać Basię. Pani Krystyna Szter powiedziała, że Basia życzyłaby sobie, by się nie smucić, a dobrze bawić. Gdyby z nami była, też by pośmiała się, pośpiewała i wypiła. Częstowano nalewką domowej roboty, winem, kanapkami, ciastem, jajkami i innymi różnościami. Ktoś z chóru powiedział, że Basia lubiła ludowe piosenki, więc chór „Moderato” zaintonował pierwszą, potem drugą piosneczkę i rozległy się kolejne śpiewy. Kto chciał w odosobnieniu porozmawiać, zrobił to. Atmosfera spotkania, którą „zorganizowała” Basia, była naprawdę miła. Ona z nami była. Nawet Andrzej był rozmowny. Trzyma go myśl, że wkrótce zostanie otwarta Izba Pamięci poświęcona Basi. Obyśmy się spotykali w równie miłym towarzystwie, ale przy weselszych okazjach - dobranoc - Helenka.

Elżbieta Michno-Jędraszek, gobeliniarka, która wyszła spod rąk Basi Hulanickiej chciała wiedzieć, na którym cmentarzu Basia spocznie. Odpisałam, że już dziś ją „powiało” do Piaseczna. Jakie to charakterystyczne dla Niej: dziś tu, jutro tam, prawda?