Olsztyn24

Już w najbliższą sobotę (9.04), o godzinie 18.00, na Scenie u Sewruka Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka w Olsztynie miłośnicy teatru będą mogli obejrzeć trzeci spektakl dyplomowy słuchaczy III roku olsztyńskiego studium - „A mury rosły” na podstawie piosenek Jacka Kaczmarskiego.

Reżyserem spektaklu, autorem jego scenariusza oraz nowych aranżacji utworów w nim wykorzystanych jest Tomasz Krezymon - pianista, kompozytor, aranżer i producent, który współpracuje m.in. z Michałem Bajorem, Marią i Janem Peszek, Magdą Umer, Andrzejem Poniedzielskim, Jackiem Bończykiem, Piotrem Machalicą, Marianem Opanią, Olgą Bończyk, Mariuszem Kilianem, Hanną Śleszyńską oraz Agnieszką Włodarczyk. Z olsztyńskim Teatrem im. Stefana Jaracza współpracował już w 2008 roku jako kierownik muzyczny spektaklu dyplomowego studium pt. „Gershwin”.

Bohaterami spektaklu są członkowie typowej zamkniętej grupy, którą rządzi mistrzyni ceremonii, poczytywana przez swoich podwładnych za niemalże boga. Tymczasem jest to złośliwa manipulatorka, wykorzystująca władzę, jaką posiada nad zespołem. Czuje się potężna dzięki ułomności, niemocy i małostkowości, które kierują grupą. Jej członkowie próbują się buntować, jednak przeraża ich myśl o świecie bez niej, świecie braku nadzoru i pełnej wolności. Zatem zamykają się w niekończącym się kole niepowodzeń i amatorszczyzny, udając wobec siebie i otoczenia ludzi sukcesu. Nieustannie ze sobą rywalizują i grają pozorami. Udają, że posiadają cel w życiu. Mają nadzieję, że poddają się tylko tymczasowo. Nie wiedzą jednak, że z tego świata się już nie wydostaną...

- W spektaklu skupiłem się na twórczości Jacka Kaczmarskiego utrwalonej na ostatnich jego pięciu płytach - wyjaśniał Tomasz Krezymon podczas dzisiejszej (5.04) konferencji prasowej promującej spektakl. - Zależało mi, aby potraktować go nie jako „barda Solidarności”, ale jako artystę, poetę, kompozytora. Wszystkie wybrane piosenki służą zilustrowaniu problemu trudności z radzeniem sobie z wolnością, którą się czasami wywalcza. Bardzo łatwo jest przeinaczyć ją w kolejny etap zniewalania. Odszedłem od wizerunku Kaczmarskiego jako barda specjalnie po to, by zwrócić uwagę na jego teksty, żeby widzowie spektaklu nie mieli wrażenia, że przychodzą na akademię „ku czci”, a skupili się na przesłaniu z nich płynącym i naszym jego przekazie.

Metaforyczny obraz wybranej grupy społecznej jako fenomenu i zarazem stygmatu zamkniętej wspólnoty czy sekty, opowieść o nas dzisiaj, obciążonych bagażem przeszłości na deskach studium już w najbliższą sobotę. Zapraszamy!